استروئیدها و ام اس

پزشکان ممکن است برای بیمارانی که در مرحلۀ فعال بیماری ام اس (MS) قرار دارند، استروئیدهای خوراکی یا تزریقی را تجویز نمایند. هرچند، اگرچه استروئیدها می‌توانند در کاهش شدت و مدت نشانه های بیماری ام اس (MS) در طول دورهٔ فعال مؤثر باشند، اما در عین حال سبب بروز عوارض جانبی ناخوشایندی نیز گردند. از این رو، پزشکان اغلب در شرایطی اقدام به تجویز استروئیدها می نمایند که شدت بیماری را در آخرین مرحلۀ آن تشخیص داده باشند و عملا سبب ناتوانی بیمار مبتلا به ام اس (MS) گردیده باشد.

اختلال هایی که در مراحل حاد بیماری ام اس (MS) رخ می دهد ، عبارتند از:

    اختلالات بینایی

    ضعف شدید

    مشکلات تعادلی شدید

    تنفس سخت

    گرفتگی و اسپاسم شدید عضلات

کدام نوع از استروئیدها بر بیماری ام اس بهترین تاثیر را دارد؟

از استروئیدهایی که پزشکان در درمان مرحلهٔ فعال بیماری ام اس (MS) استفاده می‌کنند، به گلوکوکورتیکوئیدها می توان اشاره نمود. این نوع از استروئیدها موجب کاهش التهاب به عنوان عامل محرک نشانه های بیماری ام اس (MS) می گردند.

گلوکوکورتیکوئیدها ، در درمان سایر بیماری‌هایی که التهاب در آن‌ها نقش دارد، نظیر آسم و حملات شدید آلرژی، نیز استفاده می گردد.

برای درمان مرحلهٔ فعال بیماری ام اس(MS) معمولاً تزریق وریدی متیل پردنیزولون(methylprednisolone ) ، به میزان یک بار در روز به مدت 3 تا 5 روز توصیه می گردد. گاهی اوقات، مشاهده گردیده که مطابق با توصیه پزشکان ، بیماران پس از درمان با تزریق وریدی استروئیدها ، مصرف قرص استروئید را آغاز می کنند، و طی یک تا دو هفته آن را به‌تدریج قطع کنند.

در گذشته، پزشکان بر این باور بودند که تزریق وریدی استروئیدها بهترین شیوهٔ درمان است. اما، پژوهش‌های اخیر نشان داده است که مصرف دوز بالای استروئید خوراکی نیز همان تأثیر را دارد.